|
|
Location:
n/a
Date of Birth:
n/a
Gender:
n/a
Registered:
Aug 10, 2022
Last Access:
Aug 10, 2022 |
|
|
|
|
Belfast, na wpół autobiograficzna opowieść Kennetha Branagha o dorastaniu w stolicy Irlandii Północnej w burzliwych latach 60-tych, kończy się dedykacją dla tych, którzy zostali, odeszli i zostali straceni. Jest to sentyment charakterystyczny dla wielkiego serca i emocjonalnej bezpośredniości twórcy. Choć brakuje mu dramatycznego rozmachu podobnego do Romy, Branagh stosuje epicki styl filmowy, napędzany przez skoczną muzykę Van Morrisona, do małego, intymnego scenariusza. Zdobywając nagrodę People's Choice Award w Toronto, "Belfast" nie opowiada linearnej historii; zamiast tego jest zbiorem anegdot i momentów, które oczarują i zaiskrzą, gdziekolwiek i kiedykolwiek dorastałeś.
Film zaczyna się kolorowo, od turystycznego widoku miasta - doki Harland & Wolff, hotel Titanic - aż do momentu, gdy ujęcie z dźwigu przesuwające się nad murem ujawnia ulicę w 1969 roku, teraz w uderzającej czerni i bieli. Kamera operatora Harisa Zambarloukosa lata i sunie po ruchliwej ulicy, która zamienia się w zamieszki, gdy protestanckie gangi podpalają katolickie domy. W zamieszkach bierze udział dziewięcioletni Buddy (Jude Hill), najmłodszy członek protestanckiej rodziny, w skład której wchodzą: starszy brat Buddy'ego Will (niedoceniony Lewis McAskie), tata (Jamie Dornan), który pracuje nad wodą jako stolarz, by spłacić długi podatkowe, więc rzadko bywa w domu, mama (Caitriona Balfe z Outlandera), uparcie trzymająca rodzinę na wodzy, oraz tata (Ciarán Hinds) i babcia (Judi Dench).
Troubles służy raczej jako nurt niż główny gracz, dzięki czemu Belfast jest bardziej filmem wspomnieniowym niż polityczną diatrybą. Większość filmu dotyczy nieporozumień Buddy'ego (na temat polityki i religii) oraz jego perypetii (zakochuje się w lokalnej katolickiej swot, spieprzy kradzież Turkish Delight), Hill czyniąc naturalną, angażującą się namiastkę Branagha. Dornan jest w większości genialną postacią ojca, podczas gdy Hinds i Dench upuszczają momenty gravitas, ale Balfe jest tutaj gwiazdą i daje wyróżniającą się mowę filmu o niebezpieczeństwach związanych z opuszczeniem domu - chemia, którą dzieli z Dornanem jest namacalna.
Branagh w swoich filmach często idzie na łatwiznę. Czasami chybia - użycie "Do Not Forsake Me, Oh My Darlin'" z High Noon, by zamienić uliczny pojedynek w westernową potyczkę, tani moment - ale w większości przypadków jest to grandilokwencja i świetlistość. Branagh złożył również czuły hołd efemerydom z dzieciństwa z końca lat 60. (piłkarz Danny Blanchflower, garnitury Thunderbirds, Corgi Aston Martin DB5s) oraz wizytom w kinie, które są pełne kolorów, życiu widzianemu innymi oczami; choć wycieczka do kina na Chitty Chitty Bang Bang wydaje się nieco przesadzona - rodzina reaguje na sekwencje lotnicze jak na kolejce górskiej. Filmowe skłonności Branagha ujawniają się ponownie, gdy Pa rozpoczyna żywiołowe wykonanie "Wiecznej miłości", śpiewanej jego żonie. Mimo to Belfast jest tym rodzajem filmu, w którym czasami drukuje się legendę, a nie prawdę. I biorąc pod uwagę kontekst, w którym Branagh dorastał, można absolutnie zrozumieć, dlaczego. |
|
|
|
